Ahmet Altan Sözleri

İnternet ve çeşitli mecralardan derlediğimiz Ahmet Altan Sözleri içeriğimizi okumaktasınız. Bu sayfada bulunan sözler ile ilgili yorumlarınızı ya da benim de söyleyeceklerim var diyorsanız eklemek istedikklerinizi, en altta bulunan yorum alanını kullanarak bize gönderebilirsiniz.

Geçmişten kalan acılarının sahibi uzaktaydı, gelecek ise kısa bir deniz yolculuğunda bile vaat ediciliğini kaybedecek kadar anlamsız ve cazibesiz gözüküyordu.

Tarihten kötülükleri çıkartırsanız; elinizde çok övünülecek, çok parlak lakin çok kısa bir metin kalır.

Eğer bir gün hayatıma ihtiyacın olursa gel ve al onu.

Ruhunuzun bir köşesi bütün insanlığa kapalı, bütün insanlardan uzak.

Yitirmenin ne olduğunu biliyorum.

Çocukken, kendime ait küçücük bir denizaltım olmasını isterdim, binip derinlere, kalabalıklardan uzaklara gidebileceğim, beni insanlardan ve hayattan saklayacak, zırhıyla beni kucaklayıp koruyacak bir denizaltı. Sonra yazıyı keşfettim, yazılardan bir denizaltı yapılabileceğini.

Ben şanslı olanlardanım, hayatımdan daha kıymetli bir şeylerim var benim.

Hepsinin anlatacak bir hikâyesi, yakınacak bir acısı, teselli için gösterdiği bir yol vardı.

Yanımda kimse olmadığından değil yalnızlığım, yalnız olduğumu söyleyebileceğim kimse olmadığımdan yalnızım ben.

Ne gerçeğimizden memnunduk ne gerçeğimizi değiştirebiliyorduk.

Sevmek böyle bir şey olmamalıydı, insanı güçsüzleştiren, çaresizleştiren, zavallılaştıran bir şey olmamalıydı.

Yalnızlık, her gittiğiniz yere sizden önce varıp sizi karşılar.

Öyle derin ki gözlerin içmeye eğildim de
Bütün güneşleri pırıl pırıl orada gördüm
Orada bütün ümitsizlikleri bekleyen ölüm
Öyle derin ki her şeyi unuttum içlerinde.

Hayat diye bir şey var, her zaman size keşfedilecek geniş alanlar bırakan, ne kadar yaşarsanız yaşayın daima bilmediğiniz, kuytularına sokulamadığınız bir hayat, sadece size ait bir hayat.

Yeryüzünde utançtan daha büyük bir ceza yoktur.

Ama insan her zaman sevdiğini yok etmiyor, bazen de sevdiği için kendini yok ediyor.

Hayatlarımızı kararlarımız mı, kararsızlıklarımız mı belirler?

Büyük ve unutulmaz aşkları, öylesine büyük ve unutulmaz kılan, yapılan hataların açtığı ve asla sağalmayan yaralar mıydı?

Ölümden korktuğumuzdan değil yaşadığımız, biz savaşmayı sevdiğimizden yaşarız.

Aşk kılıç yarası gibidir, acısı geçer ama mutlaka izi kalır.

Sevgi çok güçlü olduğu zaman insanı bazen garip bir biçimde uyuşturur.

Onu bir oyuna çevirmezsen hayat nedir ki, koca bir can sıkıntısından başka?

Birbirlerini sevmişler, birbirlerinden uzaklaşmışlar, milyonlarca insanın içinde dolaştığı bir meçhule dalmışlar ve o milyonlarca insanın içinde yeniden birbirlerini bulup yeniden birbirlerine âşık olmuşlardı.

Para harcamak kültür ister, o da bizimkilerde yok. Almanların goethe’si, mozart’ı, bethoveen’i var. Bizim ise sadece pastırmalı yumurtamız.

Ne kadar kalabalık bir yalnızlığa sahibiz.
Ne yana dönsek kendimize çarpıyoruz.

Kör oluruz kendi yüzümüze, kendi hayatımıza.
Kendi zaaflarımıza, kendi günahlarımıza kör oluruz.

Geçmiş onu bırakmıyor, o geleceğe erişemiyordu.

Siz gidin, ben sonra gelirim.
Herkesten geri kalmak,
kervandan kopmak istiyorum…

Tanrı kadınlara geçmişi ve geleceği, erkeklere ise yaşadığı günü armağan etti. Kadınlar geniş bir zamana yayıldıkları için huzursuz, erkekler daracık bir zamana sıkıştıkları için anlayışsız olurlar.

Ölümü bile ikinci sıraya düşüren bir durumdur aşk.

Sessiz ve mükemmel gece. Ve biri eksik. Biri her zaman eksik. Biri, geldiğinde bile eksik. Öyle eksildik ki yaşarken, bize dokunan herkesi eksiltiyoruz.yalnızlığımızla çoğalıp kalabalığımızla eksiliyoruz ve öylesine kalabalık ki yalnızlığımız; ne yana dönsek kendimize çarpıyoruz.

Sence hangisi daha muhteşem. hayallerinin gerçekleşmesi mi yoksa bir başkasının hayallerini gerçekleştirmek mi.

Bir gün seni kaybettiğimde bir parçamı kaybetmiş olacağım.

Felsefe, mükemmelin sırrını arar ve bulamaz.

Kazanamayacakları bir savaşı kazanacaklarını sananlar, bunun yanlış olduğunu söyleyenlere kızarlar.

İnsan başkalarından korkmaya başlayınca, başkalarını da korkutmaya başlıyor, kırk yaşıma gelince yaşamın biraz garip bir şey olduğunu anlamaya başladım.

Birine bağlanmadan önce, ‘bağlandığımda acı çeker miyim’ diye korkarken, bağlandıktan sonra ‘acaba o acı çekecek mi’ diye korkmaya başlarız.

Hep “öldürmeyi” amaçlayan kutsallıklar peşinde koştuk, artık bir de “yaşatmayı” amaçlayan kutsallıkların peşinden gidelim bence.

Ben, yirmi yıla kadar bildiğimiz türde okulun yeryüzünde kalmayacağına, bilgisayarlar sayesinde çok başka eğitim biçimlerinin ortaya çıkacağına inanıyorum.

Şeytanın yarattığı bir gökkuşağı gibidir kıskançlık. Kendini tutsak,kıskandığını özgür görürsün.

Elin oğlu alay etmez mi? Lozan antlaşması’yla 4.3 milyon kilometrekarelik toprağı nasıl kaybettiniz’ diye sormaz mı?

Bazen, acı, onu yaratan insanın bir parçası gibi gözükür, ondan kopmak acıyı yaratandan da kopmak gibi gelir.

Alman’dan bir randevu istersin ve o sana ‘tamam, çarşamba günü saat 8.45’te buluşalım’ der. Türk’ten randevu istersin, ‘çarşamba günü öğleden sonra tekrar arar mısın?’ diye sorar.

Bakın, bir sistem “slogan attı, şaka yaptı” diye çocukları mahkemelere doldurmaya başladığında artık o sistemin sonu gelmiş demektir.bu saçmalıkların, bu manasız baskıların, bu gereksiz yasakların, bu bunaltıcı ve sıkıcı tabuların miadı doldu.

Mutluluğu kaçırdığım doğru ama benim aradığım mutluluk bu değildi zaten.

“Bir insanı tanımak istiyorsan onun kimi seçtiğine bak,”. “İnsanların kimliğini onların seçtikleri insanların kimliği ele verir.”

Hayatın benle dalga geçtiği ve benim hayatla dalga geçtiğim zamanlar oldu.

Bütün engelleri, yasakları, sınırları parçalamak, yok etmek, ortadan kaldırmak istiyorum.

Doğarsın, hayatının bazı kısımlarını inşa etme özgürlüğün vardır. Ama ölümde seçme özgürlüğü yok. Yapılacak tek şey, yaşayacağın zamana mümkün olduğunca mana yükleyebilmek.

“O gitmez” dediğin kaç kişi gitti, asla kopamayacağını sandığın kaç kişiden koptun.